Krótka historia
Do końca XIX w. była to wieś rybacka. W okresie powstawania kąpielisk i
sanatoriów powoli nabierała charakteru miejscowości wypoczynkowej.
Przez pewien okres czasu Ustronie Morskie było bardzo znaną
miejscowością wypoczynkową. Dynamiczny rozwój miejscowości
rozpoczął się z chwilą oddania do użytku linii kolejowej
Koszalin-Kołobrzeg w roku (1899), co umożliwiło łatwy dojazd ze
Szczecina i Berlina. Uprawnienia gminy wieś uzyskała w roku 1905. W
tym czasie zbudowano istniejący do dziś (obecnie kompletnie
zdewastowany i zrujnowany) Pałac Nadbrzeżny.Liczba gości stale rosła - w roku 1899 zanotowano 360, w roku 1905 - około 1200, na krótko przed I wojną światową ok. 3000. W latach 20. XX wieku miejscowość była już jednym z bardziej znanych kąpielisk w Niemczech. W roku 1939 mieszkało tu 1681 stałych obywateli w przeszło 400 gospodarstwach.
Od 1945 należy do Polski, początkowo nosiło nazwę Ustronie Nadmorskie. W okresie ostatnich kilku dziesięcioleci rozwinęła się baza turystyczno-wypoczynkowa, powstała duża liczba ośrodków wypoczynkowych i obiektów sanatoryjnych.
W latach pięćdziesiątych XX w. w ramach budowy systemu obrony wybrzeża w nadmorskim lesie na wschód od miejscowości powstały cztery stanowiska baterii artylerii nadbrzeżnej. Powstała 31 Bateria Artylerii Stałej. Na żelbetonowych podstawach zamontowano cztery sowieckie działa kalibru 130 mm. Miały one bronić dostępu do kołobrzeskiego portu. W latach 1961 - 1965 jednostkę skadrowano, na początku lat 70. wycofano ze służby, a działa pozostawiono samym sobie. Natomiast nieco dalej na wschód, tuż za rzeką Czerwoną na pozostałościach poniemieckich dróg i budowli ośrodka rehabilitacyjnego Luftwaffe zbudowano stanowiska ogniowe 42. Dywizjonu Rakietowego 26. Gryfickiej Brygady Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. W 1995 dywizjon rozformowano. W 1996 roku obiekty przejęła Baza Techniczna Marynarki Wojennej. W okresie PRL wzdłuż plaż, na wydmach stały stalowe wieże obserwacyjne Wojsk Ochrony Pogranicza wyposażone w duże profesjonalne lornety i radary morskie.
Po raz pierwszy jej nazwa została zapisana w XIII w. Od średniowiecza do prawie współczesnych czasów zmieniali się jej właściciele, ale rybacki charakter osady pozostawał niezmienny. W ciągu stuleci wieś należała do posiadłości miejskich i kapitulnych Kołobrzegu, do dominium biskupów kamieńskich, była też przez jakiś czas w rękach prywatnych.
